Ga naar hoofdinhoud

jan-cultuurprijs

 

Jan Segers heeft in maart 2015 de cultuurprijs 2013-2014 van de gemeente Sint Amands gekregen voor zijn muzikale project ‘Meugemiszinge?‘ Deze prijs betekent heel veel voor hem, zijn vrouw en de band, lees hieronder zijn verhaal in het bijzonder over de periode 2013-2014.

 

 

 

Geboren in 1950 kreeg ik als prille tiener een gitaartje cadeau, een onbespeelbaar ding maar gitaarspelen werd meteen de rode draad in mijn leven.
Vanaf de jaren 60 speelde ik in beat- pop- blues- en folkbands. Rond mijn vijfenvijftigste heb ik mijn elektrische instrumenten echter definitief in hun koffer gestopt en speel ik, tot grote vreugde van vrouw en buren, enkel nog akoestisch.

Jan Segers gitaar 1

 

 

Enkele jaren geleden ben ik gestart met een muzikaal project dat ‘Meugemiszinge?’ heet. ‘Meugemiszinge?’ is Vlaams dialect en betekent: ‘Mogen we eens zingen?’. Dit is wat kinderen vroegen wanneer ze, verkleed als de Drie Koningen, van deur tot deur gingen zingen en daarvoor wat snoep of geld kregen toegestopt. Het was mijn bedoeling om deze oude traditie uit de vergetelheid te halen en geld in te zamelen voor het goede doel.
Enkele bevriende muzikanten werden meteen bereid gevonden om mee op de ‘Meugemiszinge?’ kar te springen. We stelden een kerstprogramma samen en gingen daarmee naar kerstmarkten en cafés. Iemand ging rond met de collectebus en zo zamelden we geld in voor het goede doel. Aanvankelijk was de opbrengst niet spectaculair maar van jaar tot jaar werd het project bekender en belangrijker.

 

 

Het seizoen 2013/2014 verliep echter niet helemaal zoals gepland. We hadden een vijftal optredens afgewerkt toen geheel onverwacht mijn hart het opgaf… In allerijl naar de plaatselijke spoed en van daar meteen doorgestuurd naar een groter ziekenhuis waar men op de valreep enkele stents aanbracht. Mijn vrouw Lieve kreeg te slikken dat ik waarschijnlijk de ochtend niet zou halen… maar dat deed ik toch. Met de ambulance werd ik in alle vroegte naar het Universitair Ziekenhuis in Leuven gevoerd. Dit moet de verschrikkelijkste rit van mijn leven zijn geweest. De vrouwelijke arts die naast me zat hield voortdurend mijn hand vast. Op dat moment was ik ervan overtuigd dat zij mijn enige en laatste strohalm was.
Gedurende een week probeerde men mijn toestand te verbeteren met zware medicatie maar mijn nieren begonnen het ook op te geven. Op de eerstvolgende wekelijkse vergadering zou men beslissen of ik in aanmerking kwam voor een transplantatie en eventueel voorlopig een Lvad zou krijgen. Dat heb ik niet afgewacht want op 1 januari doofden plots alle lichten… Drie weken later ontwaakte ik uit een coma op de intensieve verpleegafdeling met een Heartmate controllertje naast me in bed…

 

Jan Segers gitaar 2

 

En wat was er intussen van mijn ‘Meugemiszinge?’ project geworden? Er waren, toen ik er tussenuit viel, nog enkele concertjes te doen en een gitarist in comateuze toestand op een podium zetten was geen optie. In allerijl werd vervanging gezocht en gevonden en de concertreeks kon worden afgewerkt.
Het voorjaar van 2014 was het begin van mijn revalidatie, doorbijten, de lat altijd hoger en hoger leggen en dat is nooit gestopt want het gaat langzaam maar het verbetert nog elke dag, beetje bij beetje.
Mijn instrumenten zaten in hun koffer en ik had de moed niet om ze eruit te halen. Ik kon mezelf, in deze nieuwe omstandigheden, niet vereenzelvigen met de gitarist die ik geweest was. Belachelijk en stom achteraf gezien maar volgens sommigen doet een hartoperatie iets met je emoties: de traantjes komen wat sneller maar ik ervaar dat helemaal niet als iets negatief.

 

 

 

Eén van mijn dagelijkse wandeltochten bracht me in de loop van die zomer op een dorpskermis waar een bluegrassbandje speelde. Toevallig waren daar enkele muzikanten bij van ‘Meugemiszinge?’. Om geen tijd te verliezen vroeg een van hen of ik niet vlug even zijn mandoline wilde stemmen. Het eindigde ermee dat ik de rest van de set heb meegespeeld. Omdat ik in maanden geen instrument had vastgehad, stonden de blaren op mijn vingers. Ik was echter zo gelukkig dat ik dat pas merkte toen ik thuiskwam.

Meugemiszinge? foto

Ik had de smaak weer te pakken en tegen het einde van dat jaar kon ik terug optreden met ‘Meugemiszinge?’. Twee seizoenen, meer dan twintig concertjes, heb ik intussen gedaan met mijn ‘mate’ op mijn rug. Een beetje discipline moest ik mezelf wel opleggen: niet te veel wijn drinken tijdens het optreden en vlak ervoor de batterijen checken. De bandleden zijn natuurlijk van alles op de hoogte en weten wat ze moeten doen bij een eventueel probleem. Ze zijn gelukkig ook niet overbezorgd en we maken dan ook grapjes over de elektriciteitscentrale die ik op mijn rug meezeul.
Ik ben nu vol moed en vertrouwen begonnen aan een nieuw programma voor 2016/2017.

‘A man needs a plan’; een mens heeft iets nodig om naar toe te leven en dank zij de Lvad kan dat nog.

Jan Segers.

Nieuwsgierig geworden naar de muziek van Meugemiszinge?

[video_left][video_frame] [iframe url=”https://www.youtube.com/embed/bssROdUK8cM?rel=0″ width=”572″ height=”312″] [/video_frame] [video_text] [h2]Pallet On Your Floor[/h2] [/video_text][/video_left] [video_right][video_frame] [iframe url=”https://www.youtube.com/embed/ogeMv5Zsxqw?rel=0″ width=”572″ height=”312″] [/video_frame] [video_text] [h2]Michigan[/h2] [/video_text][/video_right]